Terapia wg. Vojty

Vaclav Vojta w swej koncepcji zakładał, że  gatunkowi ludzkiemu przynależą genetycznie zakodowane globalne wzorce lokomocji, które zawierają indywidualny program rozwoju ruchowego.  Z czego wynika, że już od momentu poczęcia,  mamy zakodowane wzorce ruchowe, które wraz z dojrzewaniem centralnego układu nerwowego ukazują się etapowo i w odpowiednim czasie.W przypadku niemowląt, u których doszło do uszkodzenia układu nerwowego, korzystanie z tego zakodowanego programu jest zaburzone.Powstają wtedy nowe wzorce zastępcze.Terapia Vojty, pod wpływem stymulacji,  ma na celu uaktywnienie tych genetycznie zakodowanych wzorców umożliwiających prawidłową lokomocję, niezależnie od wieku i stopnia uszkodzenia.Wielorazowe powtarzanie odpowiednich ćwiczeń  powoduje stymulację ośrodkowego układu nerwowego oraz przyczynia się do powstawania nowych połączeń nerwowych, co w konsekwencji toruje nowe drogi nerwowe i  je utrwala. Jest to metoda działająca globalnie.

Terapia wg. Vojty – wskazania

Rehabilitacja według metody Vojty zawsze jest dobierana i planowana indywidualnie, zależnie od pacjenta, którymi mogą być dzieci z takimi problemami jak: zaburzenia ośrodkowej koordynacji nerwowej, mózgowe porażenie dziecięce, asymetrie, przepukliny oponowo-rdzeniowe, wodogłowie, kręcz szyi, wrodzone miopatie, dysplazjia stawu biodrowego, stopa końsko-szpotawa, okołoporodowe uszkodzenia splotu ramiennego,  skoliozy, nabyte niedowłady obwodowe, zespół Downa. Istotna w koncepcji Vojty jest zarówna część diagnostyczna, umożliwiająca wyłapanie nieprawidłowości w rozwoju już od najwcześniejszego okresu życia, a także część terapeutyczna, umożliwiająca jak najwcześniejsze rozpoczęcie terapii, przed tym, nim dojdzie do utrwalenia patologicznej motoryki dziecka. Podczas terapii istotą jest stymulowanie odpowiednich stref w określonych kierunkach, przy ułożeniu pacjenta w właściwej pozycji. Dzięki temu dochodzi do odpowiedniej stymulacji mięśni i wyzwoleniu zamierzonego odruchu. Terapia wg. Vojty nie może sprawiać pacjentowi bólu, jednak bardzo często dzieci płaczą. Dzieje się tak dlatego, że poprzez stymulację mobilizowane są wszystkie partie mięśni, co wymaga dużego wysiłku, a także odczuwają dyskomfort, ponieważ przymusowo i niezależnie od siebie przyjmują prawidłowe pozycje.

Bardzo ważna w tej metodzie jest współpraca terapeuty z opiekunami dziecka. Zostają oni przeszkoleni przez terapeutę, żeby mogli przeprowadzać ćwiczenia w domu, aby dziecko częściej było poddawane terapii.