Metoda Bobath

Metoda Bobath została stworzona przez Bertę i Karela Bobathów. NDT Bobath zajmuje się terapią dzieci, a IBITA Bobath skierowana jest dla dorosłych osób. Charakterystyczne dla metody jest to, że jest ona stale rozwijana i ulepszana na podstawie nowych doniesień z dziedziny neurofizjologii. Wykorzystywana jest ocena dojrzałości układu nerwowego oraz wykrywanie zaburzeń mięśniowych. W metodzie pracuje się na tak zwanych punktach kluczowych do których należy głowa , obręcz barkowa, szyja, obręcz biodrowa.

Metoda ta sprawdza się w terapii spastyczności w mózgowym porażeniu dziecięcym, jak i po udarach mózgu. Według metody Bobath należy skupiać się przede wszystkim na regulacji napięcia mięśniowego. Powinno się używać technik hamujących patologiczne napięcie i takich które torują prawidłowe, fizjologiczne napięcie, a zastępują to patologiczne. Zaletą terapii jest to że można ćwiczyć z pacjentem w każdej pozycji.

Metoda Bobath a MPD

W mózgowym porażeniu dziecięcym istotną role gra wczesna diagnostyka. Im wcześniej zostanie rozpoznane tym, wcześniej można rozpocząć terapię, która ma na celu : normalizacje napięcia posturalnego, zmianę nieprawidłowych wzorców postawy i zastępowanie ich tymi prawidłowymi, rozwijanie prawidłowych odruchów postawy – reakcji nastawczych i równoważnych, profilaktyka przykurczów i nauka samoobsługi pacjenta. W terapii ważna jest różnorodność i dostosowywanie jej do aktualnych potrzeb pacjenta i jego całym ciałem, a nie każda jego częścią oddzielnie. Zaletami płynącymi z tej terapii jest brak przyzwyczajania pacjenta do tych samych bodźców, stymulacja rozwoju i brak zaburzania cyklu dnia dziecka – terapia może być tym przypadku również zabawą.
Terapię po udarze można podzielić na kilka etapów. Pierwszym z nich jest odpowiednie ułożenie pacjenta kiedy przechodzi przez etap wiotkości. Należy go wtedy układać we właściwy sposób by zapobiec przykurczom a pozycję zmieniać mniej więcej co 2 godziny. W tym etapie należy powoli przygotowywać pacjenta do zmian pozycji jak i zacząć usprawnianie kończyn.

W kolejnym etapie należy skupić się na rozluźnieniu spastyczności i przygotowywaniu pacjenta do chodu jak i ćwiczenia równowagi w siadzie i staniu. Następnym etapem jest poprawianie lokomocji i poprawianie sprawności kończyny górnej, a ostatni skupia się na usprawnianiu funkcji ręki.