Charakterystyka łąkotki

Staw kolanowy narażony jest na bardzo duże przeciążenia w trakcie lokomocji czy uprawiania sportu. Na szczęście jest on wyposażony w bardzo skomplikowany aparat mięśniowo-więzadłowy zapewniający mu stabilizację i ochronę. Niezwykle ważnymi strukturami wewnątrz stawu kolanowego są dwie łącznotkankowe łąkotki, które działają jak amortyzator między kością udową a piszczelową.

Łąkotka przyśrodkowa jest dłuższa, szersza oraz bardziej nieruchoma od łąkotki bocznej co sprawia, że ok. 5 razy częściej ulega uszkodzeniu. Do najczęstszych przyczyn urazu możemy zaliczyć przeciążenia spowodowane długotrwałą pozycją zgięcia stawu kolanowego, urazu zgięciowo-skrętne oraz balistyczne zgięcia w stawie kolanowym występujące na przykład podczas dwuboju olimpijskiego, co miażdży szczególnie rogi tylne łękotki przyśrodkowej.

Objawy uszkodzenia łąkotki

Do objawów uszkodzenia łąkotki zaliczyć możemy ból w tych okolicach, obrzęk, przeskakiwanie w stawie, odczuwalna niestabilność. W diagnostyce terapeuci używają licznych testów kompresyjno-rotacyjnych lub oceniają odczucia pacjenta palpacyjnie drażniąc łąkotki. Łąkotki są niestety bardzo słabo ukrwione więc w znacznej większości przypadków niezbędny jest zabieg, usuwający uszkodzoną część łąkotki (jak najmniejszą się da). Najczęstszymi uszkodzeniami jest tzw. Rączka od wiadra (podłużne), rozwarstwienie(horyzontalne) oraz języka (w zmianach zwyrodnieniowych).

Leczenie uszkodzenia łąkotek

Do pomocy w diagnostyce można wykonać badanie rtg lub rezonansu magnetycznego, lecz najlepszym  sposobem badania jest metoda artroskopowa.Po wykonanej operacji do pełnej sprawności pacjent powinien wrócić po ok. 3 miesiącach. W początkowym etapie konieczna jest orteza blokująca zarówno zgięcie jak i wyprost kolana pomagająca w gojeniu. W zależności od stanu pacjenta i konsultacji z ortopedą wprowadzamy mobilizację rzepki, wzmacnianie mięśnia czworogłowego najpierw w podwieszeniu, następnie z coraz większym oporem. Następnie ważne są ćwiczenia w zakresie zwiększenia propriocepcji kończyny dolnej, dalsze wzmacnianie siły kończyny w ćwiczeniach jednonóż oraz poprawa dynamiki ruchów na przykład przy pomocy metody PNF. Rehabilitacja powinna się kończyć treningiem dynamicznym, plyometrycznym, odpowiadającym sytuacjom z uprawianego sportu. Na koniec rehabilitacji warto sprawdzić izokinetycznie siłę obu nóg, użyć platformy dynamograficznej i innych przyborów oceniających symetryzację kończyn.

Jeśli szukasz skutecznej fizjoterapii lub masażu to zapraszamy.