Zerwanie więzadła PCL – na czym polega uraz

Zerwania więzadła PCL są najcześciej spowodowane przez gwałtowne działanie dużych sił na proksymalną część kości piszczelowej skierowanych w kierunku tylnym, takie jak: wypadki samochodowe (uderzenie kośćmi golenia o deskę rozdzielczą), zablokowanie gwałtownego ruchu w przód (wślizg blokujący nogę w trakcie biegu), upadek na w pełni zgięte kolana ze stopą ułożoną w zgięciu podeszwowym oraz rzadziej incydenty przeprostne w stawie kolanowym.

Zerwanie więzadła PCL – objawy urazu

Typowymi objawami dla zerwania więzadła krzyżowego tylnego są ból, obrzęk oraz uczucie sztywności związane z obronnym nadmiernym napięciem struktur okołostawowych. W badaniu fizykalnym zerwanie PCL można sprawdzić za pomocą „testu Godfreya” – gdzie pacjent leży na plecach ze zgiętymi nogami w biodrach i kolanach, stopami w powietrzu, a badający sprawdza ułożenie kości piszczelowej jednej nogi względem drugiej. Test jest pozytywny, gdy jedna kość znajduje się zdecydowanie niżej niż druga. Testem potwierdzającym może być „test szuflady tylnej” – gdzie terapeuta bada translację tylną piszczeli w pozycji leżenia na plecach, z nogami zgiętymi w kolanach i stopą ułożoną na kozetce. Jeśli jedna kość piszczelowa daje się „zepchnąć” w większym stopniu niż druga, test można uznać za pozytywny.

Zerwanie więzadła PCL – leczenie

W przypadku zerwania PCL najczęściej stosuje się zabieg rekonstrukcji więzadła, a po nim odpowiednio zaplanowany program rehabilitacji. Przez pierwsze 6 tygodni po urazie poleca się w zupełności odciążyć kończynę operowaną, by zapewnić odpowiednie warunki do przyjęcia „nowego” więzadła prze organizm. Jeśli to możliwe, należy zapewnić pacjentowi ortezę z zegarem kątowym w celu monitorowania progresu w procesie rehabilitacji. W pierwszych 2 tygodniach należy ćwiczyć bierne zgięcie stawu kolanowego od 0 do 90^o, a po nich starać się o jak największy tolerowany przez pacjenta bierny zakres ruchu do 6. tygodnia. Od 7. tygodnia można delikatnie obciążać nogę operowaną (ćwiczenia w zamkniętym łańcuchu kinematycznym), jednak nie doprowadzając do zgięcia w stawie kolanowym mniejszego niż 70^o. Około 16. tygodnia można przekroczyć barierę 70^o zgięcia, w dalszym ciągu stosując ćwiczenia w lekkim odciążeniu. Między 19. a 20. tygodniem należy wprowadzać stopniowy trening motoryczny o lekkiej intensywności. Po 24. tygodniach i prawidłowym wyniku z badania obrazowego pacjent może wrócić do jednokierunkowego biegu bez ortezy, ze stopniowym wprowadzaniem elementów zmiany kierunku oraz hamowania, by na końcu wrócić do wszelkich aktywności praktykowanych przed zabiegiem.

Jeśli szukasz skutecznej fizjoterapii lub masażu to zapraszamy.