Kolano biegacza – opis urazu

ITBS, powszechnie znane jako „kolano biegacza” to uraz pasma biodrowo-piszczelowego, spowodowany przez stan zapalny, w okolicy przyczepu dystalnego całego pasma – głowy kości strzałkowej. Jak sama nazwa wskazuje, przypadek ten dotyczy w szczególności osób biegających zarówno amatorsko jak i zawodowo. Przyczynami wystąpienia „kolana biegacza” mogą być między innymi: pierwotne skrócenie całego pasma, duża objętość treningowa (biegacze), dysbalans mięśniowy pomiędzy prostownikami a zginaczami oraz osłabienie mięśnia pośladkowego średniego, które z kolei mogą skutkować zmianą ustawienia miednicy prowadząc do jej nadmiernego przodopochylenia. Za główną przyczynę urazu należy rozpatrywać szczególnie wszelkie wzorce ruchowe, które angażują staw kolanowy w niepełnym zakresie ruchu (pełny wyprost-nieznaczne zgięcie, tj. jak podczas biegania) z dużą częstotliwością ich wykonywania.

Kolano biegacza – przyczyny urazu

Osoby borykające się z tym urazem najczęściej uskarżają się na ostry lub palący ból około 2cm powyżej szpary stawu kolanowego po stronie bocznej. Ból może promieniować proksymalnie lub dystalnie. Najczęściej w przypadku kontynuacji aktywności fizycznej, która indukuje ból, dolegliwości gwałtowanie się nasilają. Objawem funkcjonalnym, który może wskazywać na możliwość wystąpienia „kolana biegacza” jest opadanie miednicy po stronie przeciwnej do nogi podporowej w trakcie wzorca chodu lub biegu (objaw Trendelenburga).

Kolano biegacza – leczenie

W pierwszym okresie leczenia należy zastosować rozciąganie pasma biodrowo-piszczelowego (ITB wall stretch) oraz masaż głęboki lub foam rolling okolicy dystalnej całego pasma, a więc głowy kości strzałkowej i nieco ponad nią. Następnie proponuje się wdrożyć ćwiczenia wzmacniające mięsień pośladkowy średni, zaczynając od mniej złożonych, statycznych (pelvic drop, glute bridge band-resisted), stopniowo przechodząc do wzorców dynamicznych (side step up, monster walk). Efekty terapii optymalnie badać za pomocą testu Obera, który informuje o stopniu rozciągnięcia pasma biodrowo-piszczelowego oraz testu funkcjonalnego – wykorzystującego zwykły chód na bieżni i rejestrację ułożenia miednicy w trakcie chodu. Miednica wraz z postępem terapii powinna być coraz to bardziej stabilna i nie opadać po stronie przeciwnej do nogi podporowej Jednak najważniejszym wskaźnikiem jakim należy się sugerować są odczucia bólowe pacjenta. W momencie ich całkowitego ustąpienia, pacjent może stopniowo wracać do uprawianej aktywności z małą intensywnością, cały czas wykonując zestaw ćwiczeń w celu profilaktyki nawrotu urazu.

Jeśli szukasz skutecznej fizjoterapii lub masażu to zapraszamy.