Zespół Sudecka – opis choroby

Zespół Sudecka-Babińskiego-Leriche’a, znany jest również jako choroba Sudecka, dystrofia kończyn typu Sudecka, ostry zapalny zanik kości Sudecka, odruchowa dystrofia współczulna (ODW), zespół algodystroficzny (AD) lub kompleksowy zespół bólu regionalnego. Choroba ta częściej dotyka kobiet niż mężczyzn, najczęściej występuje pomiędzy 30-50 rokiem życia. W większości wypadków AD występuje po doznaniu urazu (50-70%), najczęściej są to: złamanie dalszej nasadu kości promieniowej, urazy nadgarstka, złamania kości piszczelowej oraz inne złamania i uszkodzenia tkanek miękkich w obrębie kończyn (60% przypadków dotyka kończyny górnej). W około 20% konkretna przyczyna inicjująca zmiany prowadzące do zespołu Sudecka nie jest dokładnie ustalana. Patomechanizm będący przyczyną schorzenia nie został do końca poznany, występuje jednak kilka teorii na temat.

Zespół Sudecka – objawy

W przebiegu choroby Sudecka wyróżnia się trzy okresy jej trwania, lecz nie zawsze przejścia pomiędzy nimi są wyraźne ze względu na objawy, a niekiedy jej rozwój ulega zatrzymaniu w okresie pierwszym, drugim lub też całkowicie ustępuje. Pierwszy okres – ostry (nazywany też “gorącym”) występuje zazwyczaj między 2 a 4 tygodniem od zadziałania czynnika wywołującego. W etapie tym pojawia się silny, zarówno przy ruchu jak i spoczynku. Pojawia się też obrzęk (początkowo jest on miękki), który wraz z bólem wpływa na ograniczenie ruchomości kończyny górnej – w obrębie nadgarstka i palców, a dolnej – palców i stawu skokowo-goleniowego. Skóra w okresie ostrym schorzenia przybiera ciemnoczerwoną lub fioletową barwę, a jej temperatura jest podwyższona (objawy wzmożonego przekrwienia). Rozpoczynają się też początkowe zaniki mięśni oraz przyspieszenie wzrostu paznokci w palcach uszkodzonej kończyny. W 3-8 tygodniu od zadziałania czynnika wywołującego chorobę można zaobserwować pierwsze zmiany radiologiczne, są nieduże plamkowate odwapnienia kości, powodujące zanik struktury beleczkowatej kości oraz przejaśnienie nasad i przynasad dalszych na obrazie radiologicznym. W przypadku gdy zespół Sudecka występuje jako następstwo złamania, odwapnienia lokalizują się w odłamach dalszych uszkodzonych kości.

Zespół Sudecka – leczenie

Rodzaj stosowanego leczenia choroby jest zależny od jej stadium i cięzkości przebiegu, dlatego jest ono dobierane indywidualnie w każdym przypadku. W okresie ostrym celem jest tu uśmierzenie bólu i zmniejszenie wzmożonego przepływu krwi. Istotne jest właściwe unieruchomienie kończyny w pozycji czynnościowej. W leczeniu stosuje się również kalcytonine, ponadto zalecane są kąpiele oziębiające. W okresie dystroficznym cel leczenia jest odwrotny w stosunku do celu leczenia w okresie pierwszym inny, gdyż skupia się ono na poprawie niedostatecznego przepływu krwi przez kończynę. Kontynuuje się wykonywanie ćwiczeń czynnych do bólu progu. Poprawę krążenia można osiągać również poprzez wykonywanie masażu suchego miękką szczotką (ok. 15 minut dziennie). Pomocne okazać się mogą również ciepłe kąpiele uszkodzonej kończyny. W dalszym ciągu stosuje się blokady nowokainowe. Wykorzystanie w drugim okresie zespołu Sudecka mają również powodujące rozszerzanie naczyń preparaty zawierające substancje takie jak ergoloid czy kalikreina. W ostatnim okresie choroby główny cel terapii to wzmocnienie siły mięśniowej uszkodzonej kończyny. Aby to osiągnąć nadal wykonuje się ćwiczenia czynne dołączając do nich delikatne redresje przykurczonych stawów oraz obciążenie kończyn. Konieczne jest jednak niekiedy przeprowadzenie zabiegów operacyjnych w kierunku korekcji przykurczów i zniekształceń kończyn. Niestety często zmiany w trzecim stadium choroby są już nieodwracalne i nigdy nie występuje powrót do sprawności sprzed jej początku.

Jeśli szukasz skutecznej fizjoterapii lub masażu to zapraszamy.