Czym jest stwardnienie rozsiane?

Stwardnienie rozsiane jest chorobą autoimmunologiczną o nieznanej etiologii. Dotyczy ona układu nerwowego i polega na jego wieloogniskowym uszkodzeniu. W przebiegu choroby dochodzi do tak zwanej demielinizacji, co oznacza uszkodzenie osłonki mielinowej, która jest elementem chroniącym włókna nerwowe. Konsekwencją tego jest zmniejszenie przewodnictwa nerwowego lub jego zaniku. Według statystyk najczęściej pierwsze objawy zachorowania pojawiają się po 20 roku życia.

Postaci stwardnienia rozsianego

W stwardzieniu rozsianym wyróżniamy trzy postacie. Postać mózgowa, która charakteryzuje się między innymi niedowładami wiotkimi, połowiczymi, afazją, drgawkami napadowymi. Postać móżdżkowo-pniowa, w której występują afazja, zaburzenia równowagi oraz koordynacji, mowa skandowana, drżenie zamiarowe, chód marynarski. Postać rdzeniowa, która niesie ze sobą niedowłady spastyczne, zaburzenia propriocepcji, zaburzenia układu moczowo-płciowego, ale w porównaniu do innych postaci nie występuje afazja. Wyróżniamy także trzy typy kliniczne, które charakteryzują przebieg choroby. Są to: typ z rzutami i remisjami, typ pierwotnie postępujący, typ wtórnie postępujący, typ postępujący z rzutami.

Fizjoterapia w stwardnieniu rozsianym

Celem fizjoterapeuty jest przywrócenie w miarę możliwości utraconych funkcji i podtrzymywanie uzyskanych do tej pory efektów, praca nad koordynacją oraz nad zakresami ruchomości w stawach oraz przeciwdziałanie zanikom mięśniowym. Podczas ćwiczeń zależy zwrócić szczególną uwagę na to aby nie przemęczać pacjenta ponieważ może to spowodować pogorszenie jego stanu, należy także zwrócić uwagę na temperaturę pomieszczenia, w którym odbywają się ćwiczenia, ponieważ chorym na SM nie służy przegrzanie, gdyż może powodować pogłębienie spastyczności. W programie rehabilitacyjnym powinniśmy uwzględnić: ćwiczenia rozciągające, które pozwalają zwiększyć zakresy ruchomości; ćwiczenia oddechowe, które powinny być przerywnikiem w ćwiczeniach dynamicznych mąjących na celu zwiększenie siły mięśniowej. Stosujemy także ćwiczenia koordynacyjne, aby jak najdłużej utrzymać funkcję chodu. Do ćwiczeń możemy wykorzystywać takie metody jak na przykład: PNF, NDT Bobath, Frenkla. Podczas okresu rzutu choroby, najczęściej nie stosujemy jednak wyżej wymienionych ćwiczeń, a ograniczamy się do ćwiczeń biernych oraz  zmian pozycji ciała, gdyż w tym okresie jest to głównie terapia przyłóżkowa.

Jeśli szukasz skutecznej fizjoterapii lub masażu to zapraszamy.